Drie controversiële tips om een vechtscheiding te voorkomen
Scheiden is pijnlijk en heeft alles te maken met verlies. Niet alleen het verlies van je partner, maar ook het dreigende verlies van allerlei zekerheden. Je huis, je kinderen die altijd om je heen zijn. je vaste vriendengroep, je zelfbeeld, je toekomstplaatje. In mijn praktijk spreek ik vaak gescheiden ouders die na verloop van tijd met elkaar in conflict raken. De officiële scheiding liep prima, deels omdat een aantal zaken niet werden uitgesproken. Vanuit de ruim 10 jaar ervaring, wat tips omdat ik hier vaak naderhand problemen zie ontstaan.
Wees Woedend
Besef dat als je woede voelt, dit een normaal is in de beginfase van een scheiding. Psychologisch gezien is het een natuurlijke beveiligingsstrategie om je op die manier af te schermen van de pijn die je voelt. Een hekje om de diepe krater van het verlies. Een muurtje dat stap voor stap wordt verlaagd zodat de pijn gedoseerd kan worden aanvaard. Ingehouden woede en gespeelde vriendelijkheid breken je vaak later op. Niet dat ik daarmee aanstuur op het ongecensureerd ‘uit je plaat’ gaan. Woorden maken meer stuk dan je lief is.
Ik pleit wel voor het nemen van tijd om de woede van jezelf te accepteren. Al dan niet met behulp van wijze mensen om je heen. Als er onvoldoende aandacht is voor deze fase, ontstaat vaak na scheiding een verlaat rouwproces. De boosheid komt vast te zitten in je hoofd en in je lijf. Dat wordt vaak niet begrepen door je ex (je werkte juist zo vriendelijk mee). Vervolgens wordt dit aangezien voor onwil, wraak of dwarsliggen. Voor je het weet, beland je juist dan in een vechtscheiding.
Pas jezelf niet aan
In mijn praktijk zie ik vaak dat één van beide partners de neiging heeft zich aan te passen in afspraken en regelingen aan de wensen van de ander. Soms vanuit een natuurlijke behoefte aan harmonie. Of vanuit schuldgevoel. Omdat jij
- degene was de een ander had,
- onvoldoende aandacht had voor je partner,
- jij uiteindelijk de relatie verbrak
- jij de ander met veel pijn en ongeloof achterlaat
De behoefte om leed te verzachten is dan logisch. Dus: Jij mag in het huis blijven, ik hoef geen partneralimentatie (of ik geef je meer dan berekend is), jij mag alle spullen houden.
Hoewel het een mooi gebaar lijkt, is het de vraag of de pijn of de boosheid van de ander daarmee echt verminderd. Ik bespreek vaak of het de bedoeling is dat hiermee leed wordt gecompenseerd. En of het voor die partner ook zo werkt. Vaak is dat niet zo. Een oprecht luisterende houding doet veel meer dan het ‘laten zitten’ van allerlei materiele zaken. En hoe ingewikkeld ook, deze fase heb je samen af te ronden. Te weinig stilstaan bij je eigen belangen tijdens en na scheiding, leidt uiteindelijk tot verzuring als blijkt dat je ex nog steeds onvriendelijk of ontevreden doet.
Denk niet in het belang van je kinderen
Zo, dat is een spannende uitspraak. Wat ik bedoel is het volgende. Als ouders denken we te weten wat onze kinderen willen. Ze willen in het oude huis blijven, ze willen ons allebei precies even vaak zien, ze willen……. (vul maar in). Zodra jij als ouder zegt wat je kind wil, baseer je je dan ook echt op wat je kind zelf zegt? Of is het een verlangen van jezelf verpakt in de wens van je kind? Hebben jullie echt met je kind gepraat (liefst samen)? En heb je daarbij in woorden en houding laten weten dat ze alles mogen en kunnen zeggen zonder papa of mama teleur te stellen?
Verwar je eigen gedachten en invullingen van wat goed is voor jullie kinderen nooit met wat de kinderen zelf willen. En denk niet direct als je kinderen iets aangeven dat in de lijn ligt van je ex, dat is door hem//haar ingefluisterd. Kinderen hebben oprecht eigen wensen en ideeën. Vaak creatieve gedachten of fantasieën (jullie moeten naast elkaar gaan wonen) Hoe lief, leuk of mooi ook bedacht. soms zullen ze ook ‘nee’ horen. Omdat jullie als ouders die wens niet kunnen ondersteunen of waarmaken. Jullie blijven tot het 18e jaar van jullie kinderen degene die bepalen wat wel of niet lukt. En daarin mogen ook je eigen belangen een rol spelen.
